نویسنده: آیت الله محمد خادمی شیرازی




 

توقیع مبارک حضرت ولی عصر(عجل الله فرجه الشّریف) به افتخار محمّد بن علیّ بن هلال کرخی

در این توقیع شریف، آن حضرت به تبیین و تشریح برخی از شبهات و انحرافات وارد شده در تشیع پرداخته اند.
و مما خرج عن صاحب الزمان صلوات الله علیه رداً علی الغلاة من التوقیع جواباً لکتاب کتب الیه علی یدی محمد بن علی بن هلال الکرخی:
از جمله توقیعاتی که از طرف مقام مقدّس حضرت ولی عصر، صلوات الله علیه، در ردّ غُلات شیعه و در پاسخ عریضه محمد بن علیّ بن هلال کرخی شرف صدور یافته، این توقیع است که ترجمه آن ذیلاً به نظر خوانندگان گرامی می رسد:
یا محمد بن علی،‌ تعالی الله و جل عما یصفون، سبحانه و بحمده، لیس نحن شرکاءه فی علمه و لا فی قدرته بل لا یعلم الغیب غیره کما قال فی محکم کتابه تبارکت اسماؤه «قل لا یعلم من فی السموات و الارض الغیب الا الله»(1) و انا و جمیع آبائی من الاولین، آدم و نوح و ابراهیم و موسی و غیرهم من النبیین و من الآخرین محمد رسول الله و علی بن ابی طالب و غیرهم ممن مضی من الائمة صلوات الله علیهم اجمعین الی مبلغ ایامی و منتهی عصری، عبیدالله عزوجل.
یقول الله عزوجل «و من اعرض عن ذکری فان له معیشة ضنکاً و نحشره یوم القیامة اعمی * قال رب لم حشرتنی اعمی و قد کنت بصیراً * قال کذلک اتتک آیاتنا فنسیتها و کذلک الیوم تنسی.»(2)
یا محمد بن علی، قد آذانا جهلاء الشیعة و حمقاؤهم و من دینه جناح البعوضة ارجح منه، فاشهد الله الذی لا اله الا هو و کفی به شهیداً و رسوله محمداً (ص) و ملائکته و انبیائه و اولیائه(ع) و اشهدک و اشهد کل من سمع کتابی هذا،‌ انا بریء الی الله و الی رسوله ممن یقول انا نعلم الغیب و نشارکه فی ملکه او یحلنا محلاً سوی المحل الذی رضیه الله لنا و خلفنا له او یتعدی بنا عما قد فسرته لک و بینته فی صدر کتابی و اشهدکم ان کل من نبرأ منه فان الله یبرأ منه و ملائکته و رسله و اولیاؤه.
و جعلت هذا التوقیع الذی فی هذا الکتاب امانة فی عنقک و عنق من سمعه ان لا یکتمه لاحد من موالی و شیعتی حتی یظهر علی هذا التوقیع الکل من الموالی، لعل الله عزوجل یتلافاهم فیرجعون الی دین الله الحق و ینتهون عما لا یعلمون منتهی امره و لا یبلغ منتهاه، فکل من فهم کتابی و لا یرجع الی ما قد امرته و نهیته فقد حلت علیه اللعنة من الله و ممن ذکرت من عباده الصالحین.(3)
ای محمّد بن علی! خداوند متعال بالاتر از آن است که به وصف آمده و او را حمد و ثنا گویند. ما خاندان رسالت شریک در علم خداوند و قدرت او نیستیم، بلکه غیب و علم به آن مختصِّ ذات پاک اوست، چنان که در قرآن مجیدش فرموده است: «ای حبیبم! بگو غیب در آسمانها و زمین مختصِّ ذات پاک خداوند است.»
من و همه آباء و اجداد گرامی ام از اولین -آدم و نوح، ابراهیم و موسی و دیگر پیامبران الهی - و از آخرین - محمد و علی و دیگر بزرگواران از ائمه معصومین، سلام الله علیهم اجمعین، تا امروز که نوبت امامت به من رسیده است، همگی بندگان خدا هستیم و خداوند بزرگ در قرآنش فرموده است: «کسی که از ذکر و یاد من اعراض کند (روی برگرداند)، معیشت او ضنک و سخت بوده، در قیامت نابینا محشور خواهد شد. او می گوید: خداوندا! چرا مرا نابینا محشور کردی در حالی که من بینا بودم؟ خداوند می فرماید: تو آیات ما را تکذیب نمودی ما نیز تو را به دست فراموشی سپردیم.»
ای محمّد بن علی! نادانان شیعه و نابخردان آنها موجب آزار و اذیت ما خاندان وحی را فراهم می کنند و افرادی که دینشان برای آنها به اندازه یک بال مگس ارزش ندارد، باعث ناراحتی ما هستند.
من خداوند بزرگ را که خدایی جز او نیست به شهادت می گیرم و البته او برای شهادت، کافی است و همچنین حبیبش محمد(ص) و ملائکه و پیامبران او و نیز تو و هر کس را که فرمان من به او برسد گواه می گیرم که از افرادی که می گویند علم غیب نزد ماست و ما در آفرینش موجودات شریک هستیم، و ما را از محلّی که خداوند برای ما قرار داده و راضی است بالاتر می برند، بیزارم. همچنین از کسانی که از آنچه برای تو بیان کردم (بندگی خداوند) و از آنچه در ابتدای نامه ام بدان اشاره کردم گامی فراتر بروند، بیزارم و اینان البتّه گرفتار سخط و عذاب الهی خواهند بود. و من تو را گواه می گیرم که هر کس که ما از او بیزاری جوییم، خداوند و ملائکه و فرستادگانش و اولیای الهی نیز از او بیزار خواهند بود.
[ای محمّد بن علی!] این توقیع را به عنوان امانت به گردن تو و هر که نامه من به او برسد قرار دادم و مکلّف هستید که محتوای این فرمان را به همه دوستان و شیعیان من برسانید. شاید خداوند متعال به آنها توفیق عنایت فرماید و در سایه بهره برداری از کلمات من، به سوی دین حقّ برگردند و از آنچه نمی دانند، دست بردارند. پس هرکس از شیعیان و دوستان ما از مضمون فرمان من در این توقیع آگاهی یافت و به آنچه در این فرمان بیان شده است عمل نکرد سزاوار لعنت خداوند و ملائکه و فرستادگان و اولیای او خواهد بود.

خواننده گرامی! آنچه از خلاصه این فرمان به دست می آید و باید به آن توجه داشت و عمل کرد دو اصل است:
1-اینکه همه انبیاء و اولیاء، بنده خدا هستند تمام قدرتهای مادّی و معنوی آنها (ولایت تکوینی و تشریعی) از آن خداوند است.
2-همه دوستان خاندان رسالت، بندگی خداوند را بر هر چیزی باید مقدّم دارند.

پی نوشت ها :

1-سوره نمل(27)، آیه 65.
2-سوره طه (20)، آیات 127-124.
3-طبرسی، الاحتجاج، ج 2، ص 473، ط بیروت.

منبع: خادمی شیرازی، محمّد، (1387)، تحفه امام مهدی، تهران، نشر موعود عصر(عج)، چاپ سوم.